“What would you like to see”, vroeg Huruma – onze geweldige gids met wie het direct klikte. Het was voor onze eerste gamedrive naar Arusha Park. “Nou … olifanten”, zei ik. Hij lachte een beetje geheimzinnig. De slagboom van het park ging voor ons open en toen … nog geen 20 meter verder, denderde een hele familie olifanten achter ons langs. Een grote olifanten-man bleef waarschuwend midden op het pad staan. Hij leek ons boos aan te kijken. Wij waren verrast, vol ontzag en ook een beetje geschrokken … wat groot zijn die zeg … en is dit wel OK zo dichtbij? Huruma – een en al rust – was ook blij verrast. Hij wilde ons veel laten zien, maar dat hij daarin zo snel zou slagen had ook hij niet gedacht.
En zo was eigenlijk onze hele safari, vol verrassingen, spannende en ontspannende momenten. Heerlijk peddelen en vogels spotten in een bootje op Lake Duluti. Wandelen langs de buffels, tussen de giraffes naar de waterval in Arusha park. Mountainbiken door de bananenplantage, op bezoek bij een school waar de kinderen je – op bevel van het schoolhoofd – gaan toezingen. En dan je oudste zoon die heeft doorgeleerd voor mountainbike instructeur en de jongens van het fietsbedrijf leert wat remschijven zijn en hoe je die moet vervangen. Mto Wa Mbu is een prachtig dorp op de route.
Dankzij het goede oog en de ranger-ervaring van Huruma hebben we erg veel bijzondere dingen gezien en meegemaakt en veel uitleg gekregen over het leven in Tanzania, het gedrag van mensen en van dieren.
De parken waren allemaal verschillend: Tarangire vonden we een prachtig park. Uren hebben we er rondgezworven. Zelfs nog in het donker. Eigenlijk ook wel weer zonde, want het uitzicht vanaf de Tarangire Safari Lodge op de rivier was ook prachtig! Lake Manyara had weer een heel andere charme met de flamingo’s in het midden en elegant dravende giraffes op de oever.
Maar het meest hebben we genoten van de Serengeti. Eerst die eindeloze vlakte van het centrale deel. En dan de Mara-rivier in het noorden. Geen idee dat er zoveel wildebeesten waren. Ze maken individueel wel een heel ‘intelligent’ geluid, maar samen is het dan toch weer een mooi koor. Ze hangen een beetje, er lijkt niets te gebeuren en dan staan ze zomaar in een rij … op weg naar de rivier … om over te steken, met z’n allen. Ze springen erin, achter elkaar aan, kleintjes en groten, even een rustpunt in het midden, en dan door het diepe naar de overkant, op de wal zien te klauteren en dan omkijken … waar is de rest. En ‘de rest’ komt dan soms niet, die zijn blijven steken, aangevallen, verdronken. Eerst dachten we dat het stenen waren, die bollen in de rivier. Maar toen we beter keken, bleken het allemaal buiken te zijn van de wildebeesten. Oeeeiiii. Er zijn gelukkig heel veel gieren die de rivier weer opschonen, want anders wordt het wel een ‘dooie boel’. Het was ontzettend spannend om mee te maken. Dat was de reis met de landrover over de – overigens prachtige – hobbelwegen meer dan waard.
En dan was er nog het nachtleven rond de tent: de hyena, die ’s nachts langs ons open tent-raampje liep. Wij lagen met ingehouden adem … van de spanning, maar ook van de graflucht! En die giraffes, die met zachte voetjes voorzichtig langs schreden, om heel deftig van de boom te eten. De volgende ochtend vonden we de sporen van een leeuw, richting ons kamp. Het hele gezin bleek op nog geen 100 meter afstand te slapen. Toch fijn dat er goede ritsen in de tent zitten :).
We hadden fantastische tentenkampen met prima verzorging. En ook de lodges waren prachtig, vooral die met een ideëel doel: Camp Isoitok, met z’n inspanningen om de Masai aan schoon drinkwater te helpen. En Rhotia Valley, waar 2 Nederlandse gepensioneerde huisartsen met hun team een Children Home runnen, waar zo’n 40 kinderen uit de regio een nieuw thuis vinden, waar ze de omgeving voorzien van professioneel gebakken hollandse busbroden en zelfgemaakte halfvolle friese boter. Het nieuwe project is het aanleggen van nieuwe watervoorziening voor de lodge en de valley. Deze nobele doelen verdienen onze steun. Ook nog een tip voor volgende gasten: Pas op het afstapje, vooral in het donker.
We weten niet goed welke foto de mooiste is. We moeten kiezen uit 1700 prachtige plaatjes. Maar deze foto straalt ons gevoel uit dat we aan deze Droomreis Tanzania overhouden: lieve mensen, gastvrij onthaal, prachtig landschap, mooie beesten. Wilma, het was echt fantastisch. Dank voor je goede zorgen. We gaan gauw sparen voor de volgende reis. En gaat iemand op stap met – onze goede vriend – Huruma … doe hem de hartelijke groeten van Steven & John en Tineke & Gurt.
